Van Tandahimba naar Kagondo

Het is niet gelukt! “Zeven maanden”, schreef ik. “Misschien lukt het me een volgend bericht binnen minder dan zeven maanden te schrijven”. Niet, dus. En dat terwijl er zoveel gebeurd is. De beslissing te vertrekken. Een bliksembezoek aan Nederland vanwege een zieke oma. Afscheid van Jolanda, die terugkeerde naar Nederland. Afscheid van Tandahimba. Vakantie – met mijn ouders het hele land doorkruisend. Een nieuwe start, in een omgeving en ziekenhuis waar ik me thuis ben gaan voelen.

Beslissing

In mijn laatste blogstuk schreef ik iets over frustraties en uitdagingen. Ik wil hier niet uitweiden over het hoe, waarom en wanneer van de beslissing niet twee, maar slechts één jaar in Tandahimba te blijven. Heel kort kan ik stellen dat we inschatten dat geïnvesteerde energie elders meer op zou leveren. We hebben hard gewerkt, we hebben een heel bijzonder jaar gehad, met frustraties maar ook met veel plezier, en we hebben ontzettend veel geleerd. Het is jammer om de periode van twee jaar – belangrijk, onder andere, voor het creëren van relaties en vertrouwen (zeker ook op het werk) – te onderbreken. Jammer om vrienden te verlaten. Om patiënten achter te laten die zoveel betere zorg verdienen dan er op dit moment geboden wordt. En collega’s die wél geïnteresseerd zijn in wat de uitwisseling van kennis en ideeën te bieden heeft. Het is jammer om collega, huisgenoot, fietsmaatje, klankbord en vriendin Jolanda naar Nederland te zien vertrekken. Maar het biedt ook kansen. De kans een nieuw deel van dit land te ontdekken. Een ander klimaat, landschap, een andere lokale cultuur. Een ander ziekenhuis.